Kaynak Eşlemesi

AST çıktısının bir parçası olarak derleyici, AST’deki ilgili node tarafından temsil edilen kaynak kod aralığını sağlar. Bu durum AST’ye dayalı olarak rapor veren statik analiz araçlarından, yerel değişkenleri ve kullanımlarını vurgulayan hata ayıklama araçlarına kadar çeşitli amaçlar için kullanılabilir.

Ayrıca derleyici, bytecode’dan komutu oluşturan kaynak koddaki aralığa kadar bir mapping de oluşturabilir. Bu durum bytecode seviyesinde çalışan statik analiz araçları ve bir hata ayıklayıcı için kaynak koddaki mevcut konumu görüntülemek veya breakpoint işleme açısından önemlidir. Bu mapping aynı zamanda sıçrama komutu türü ve modifier derinliği gibi diğer bilgileri de içerir (aşağıya bakınız).

Her iki tür kaynak mapping’i de kaynak dosyalara başvurmak için tamsayı tanımlayıcıları kullanır. Bir kaynak dosyasının tanımlayıcısı output['sources'][sourceName]['id'] içinde saklanır, buradaki output aynı zamanda JSON olarak ayrıştırılmış standart-json derleyici arayüzünün çıktısıdır. Bazı yardımcı program rutinleri için derleyici, orijinal girdinin bir parçası olmayan ancak kaynak mappinglerinden referans alınan “internal” kaynak dosyaları üretir. Bu kaynak dosyalar tanımlayıcılarıyla birlikte output['contracts'][sourceName][contractName]['evm']['bytecode']['generatedSources'] aracılığıyla elde edilebilir.

Not

Belirli bir kaynak dosyasıyla ilişkilendirilmemiş talimatlar söz konusu olduğunda, kaynak mapping -1 değerinde bir tamsayı tanımlayıcı atar. Bu, derleyici tarafından oluşturulan satır içi assembly komutlarından kaynaklanan bytecode bölümleri için söz konusu olabilir.

AST içindeki kaynak mapping’leri aşağıdaki gösterimi kullanır:

s:l:f

Burada s kaynak dosyadaki aralığın başlangıcındaki bayt ofseti, l kaynak aralığının bayt cinsinden uzunluğu ve f yukarıda belirtilen kaynak indeksidir.

Bayt kodu için kaynak mapping’deki kodlama daha karmaşıktır: Bu, ; ile ayrılmış s:l:f:j:m listesidir. Bu öğelerin her biri bir komuta karşılık gelir, yani bayt ofsetini kullanamazsınız, ancak komut ofsetini kullanmanız gerekir (push komutları tek bir bayttan daha uzundur). s, l ve f alanları yukarıdaki gibidir. j alanı i, o ya da - olabilir, bu da bir atlama(jump) talimatının bir fonksiyona mı girdiğini, bir fonksiyondan mı döndüğünü ya da örneğin bir döngünün parçası olarak normal bir sıçrama komutu türü mü olduğunu gösterir. Son kısım olan m, ” modifier derinliğini” ifade eden bir tamsayıdır. Bu derinlik, placeholder(yer tutucu) ifade (_) bir modifier’a her girildiğinde artırılır ve tekrar bırakıldığında azaltılır. Bu, hata ayıklayıcıların aynı modifier’ın iki kez kullanılması veya tek bir modifier’da birden fazla placeholder(yer tutucu) ifadenin kullanılması gibi zor durumları takip etmesini sağlar.

Özellikle bytecode için bu kaynak mapping’lerini sıkıştırmak amacıyla aşağıdaki kurallar uygulanır:

• Eğer bir alan boşsa, bir önceki elemanın değeri kullanılır.

• Eğer bir : eksikse, takip eden tüm alanlar boş kabul edilir.

Bu, aşağıdaki kaynak mapping’lerinin aynı bilgiyi temsil ettiği anlamına gelir:

1:2:1;1:9:1;2:1:2;2:1:2;2:1:2

1:2:1;:9;2:1:2;;

Dikkat edilmesi gereken önemli bir nokta, verbatim yerleşik öğesi kullanıldığında, kaynak mapping’lerinin geçersiz olacağıdır: Yerleşik komut, potansiyel olarak birden fazla komut yerine tek bir komut olarak kabul edilir.